رانده شدن هرمزگانی ها از فرصت های شغلی

نگاهی به روی دیگر سکه صنایع غرب بندرعباس ؛

چه معنایی دارد که نمایندگان هرمزگان و مدیران اجرایی و روحانیت و مطبوعات محلی و...سینه صاف کنند و باد به غبغب بیندازند و خطابه های غرا بخوانند و روبان سرخ قیچی کنند که بعله!هرمزگان دارد قطب صنعت کشور می شود و هم زمان بیکاری مردم و جوانان هرمزگان در سایه ی همین صنایع سر به فلک بکشد؟ و فقر در محلاتی که بومیان زندگی می کنند همواره بیداد می کند.

به گزارش بلوگ فداغ، محمد ذاکری – روزنامه نگار هرمزگانی - در یادداشتی چنین نوشت: دکتر محمود احمدی نِژاد با حضور در بندرعباس مجتمع فولاد هرمزگان را افتتاح کرد؛ مجتمعی که گفته شده به صورت مستقیم و غیر مستقیم برای 6500 نفر اشتغال ایجاد کرده است. و باز هم گفته شده که با آغاز به کار دو مجتمع «فولاد کاوه» و «فولادصبا» به یک باره هرمزگان به «قطب تولید فولاد کشور» تبدیل خواهد شد و این مقام را از دست استان اصفهان در خواهد آورد. ولی جدا از افتتاح کارخانه هاٰی صنعتی، آیا واقعا هرمزگان می تواند رتبه اصفهان را در توسعه و ایجاد اشتغال محلی کسب کند؟! من تمام این اخبار و آمار را حمل بر صحت نمی دانم؛ چرا که این سکه روی دیگری هم دارد. هیچ شکی نیست که «اصفهان» را از لحاظ قدمت و وسعت صنایع فعال در آن به هیچ وجه نمی توان با استان «هرمزگان» مقایسه کرد و زمانی این مقایسه نابجا و نادرست تر خواهد بود که به تاثیر اشتغالزایی صنایع مذکور بر جنبه های مختلف زندگی مردم اصفهان پرداخته شود. هرچند که صنایع متفاوت و فراوانی در اصفهان وجود دارد ولی «صنایع فولاد را باید قلب تپنده ی این استان نامید، قلبی که با اهتمام خاص مدیران محلی و دولت مردان وظیفه ی خود را در ارتقای سطح زندگی مردم حاشیه ی صنایع یاد شده به خوبی ایفا کرده است و از حضور تیم های ورزشی مختلف فولاد در عرصه ی ورزش گرفته تا آموزش و پرورش ومراکز فنی و حرفه ای و دانشکده های علمی کاربردی مرتبط و... مهم تر از همه اشتغال مستقیم و غیر مستقیم چند ده هزار نیروی جوان این استان دامنه ی وسیعی از اثرات خود را به منصه ی ظهور رسانده است.» اما در هرمزگان چه؟ هرمزگانی که قرار است گویا از قطب سوم فولاد کشور، [تبدیل به] قطب اول هم بشود؟! به قول ما هرمزگانی ها «یزد دور است، گز که دور نیست»؛ از آمار تحلیلی وزارت کار یا سخنان مقامات ارشد دولت در استان که بگذریم و همینطور هرمزگانی های ساکن جاسک و بستک و گاوبندی و رودخانه و رودان و... فقط کافی است که اهالی شهر بندرعباس و خوانندگان همین متن از خود بپرسند که چه خود و چه نزدیکان شان در کجای این 6500 شغل ایجاد شده قرار دارند؟! متاسفانه در 30سال اخیر توسعه ی هرمزگان براین اساس، صنایع کم ترین تاثیر را بر زندگی مردم استان داشته است و درهای اشتغال و ورود به این صنایع که خواستگاه اولیه احداث شان برای ایجاد اشتغال در استان بوده از همان بدو افتتاح این هدف دولت مردان بر روی هرمزگانیها بسته مانده است. این نادیده گرفتن اهداف ایجاد طرحها و رانده شدن نیروهای بومی از فرصت های شغلی ماندگار و در عوض جذب نیروی کار از سایر استان ها عملا به شیوه ای تبعیض آمیز اهداف طرحهای مذکور را به زیر سئوال برده است؛ چنان که در ساده ترین فرصت های شغلی نیز نشانی از صاحبان اصلی که آن طرح به نام آنها احداث شده، نیست؟! تبعیضی منفعت طلبانه و ضد ملی که نه تنها مردم استان را با طرحهای مذکور بیگانه ساخته است حتی مدیران استانی نیز در آن جایگاهی ندارند و همواره قولهای بی انجام آنها در به کارگماردن نیروهای استانی در نزد مردم شبهه ایجاد کرده است که آنها نیز به نوعی با این تبعیض همراه هستند. زیرا توسعه عادلانه هنگامی محقق خواهد شد که بتواند هم زمان بر حاشیه و متن خود اثر گذار باشد و گرنه چه معنایی دارد که نمایندگان هرمزگان و مدیران اجرایی و روحانیت و مطبوعات محلی و...سینه صاف کنند و باد به غبغب بیندازند و خطابه های غرا بخوانند و روبان سرخ قیچی کنند که بعله...هرمزگان دارد قطب صنعت کشور می شود و هم زمان بی کاری مردم و جوانان هرمزگان در سایه ی همین صنایع سر به فلک بکشد؟ و فقر در محلاتی که بومیان زندگی می کنند همواره بیداد می کند. هیچ فکر کرده اید که نیروی جوان محلی که بدین صورت در صنایع  غرب بندرعباس حضور ندارد، کدام راه را می تواند برود که ختم به فلاکت نباشد؟ هیچ از خود سوال کرده ایم که چرا باید اولین قسمت اجرای طرح محرم در مبارزه با قاچاق سوخت درست در سایه همین صنایع و در روستاهای اطراف همین مراکز تولیدی اجرا شود؟ واقعا برای حل ریشه ی این تبعیض ها چه باید کرد و چه کسانی قادرند به دور از شعارهای رایج، در ریشه کن ساختن بیکاری قدمی اساسی بردارند.